Në vitin 1999 ndërsa lexoja librin e Jakob Landaut: ‘Politika e Pan-Islamit:
ideologjia dhe organizimi’ më bëri përshtypje fakti që Lidhjen e Prizren të cilën nëpër
shkollat tona fëmitë e mësojnë si një Lidhje sa anti-turke aq edhe kombëtare, historiani
britanik e klasifikonte si një organizatë të nxitur nga vetë sulltan Abdulhamidi II, për të
mobilizuar muslimanët e Ballkanit që të mbrohen nga pushtimi i fuqive të krishtera.
Landau mendonte se Lidhja e Prizrenit u sponsorizua indirekt nga sulltani, dhe për këtë
në kapitullin e “Shoqërive dhe Vëllazërive” të ndërtuara nga sulltani në suazat e panislamizmit,
thotë se:
Një organizatë (pan-islamike) edhe më me jetëgjatë ishte Lidhja Shqiptare e
Prizrenit, në disa raste e njohur si Lidhja Shqiptare. Ajo u ndërtua pas takimit të
fisnikëve vendas më 10 qershor 1878, fillimisht për të kërkuar autonomi për
Shqipërinë. Megjithatë qëllimi parësor i themeluesve të saj ishte të ndalonte
copëtimin e Shqipërisë në Kongresin e Berlinit, kështu që dy dokumentat bazë
themelues të Lidhjes, dëshmonin besnikërinë ndaj Perandorisë dhe sulltanit, duke
ju referuar edhe sheriatit. Në vitin 1878 ndërmjet Prizrenit dhe qeverisë në
Stamboll kishte komunikime intensive. Theksi ndaj identitetit musliman dhe osman
ishte natyral për një nga grupet më muslimane të perandorisë, i cili kërkonte
siguri në një kohë krize si kjo nga bashkëbesimtarët e tjerë
No comments:
Post a Comment